۸ اقدام ضروری دولت برای کمک به کارفرما/ تقویت حضور کانون عالی کارفرمایی در مجامع بین المللی

انسجام در بین تشکل‌های کارفرمایی منجر به ایجاد یک نهاد بالادستی برای حل مشکلات و هماهنگی میان انجمن‌های صنفی کارفرمایی به نام «کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی ایران» شد.

کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی ایران که با هدف حفظ حقوق و دفاع  از منافع قانونی کارفرمایان و تشکل‌های کارفرمائی و در راستای حمایت ازسرمایه‌گذاری‌های مولد، تشکیل شده است، دارای وظایف و اختیارات مشخصی بوده و نمایندگان آن در شورای عالی اشتغال، شورای عالی کار و هیات امنای تامین اجتماعی عضویت دارند. کانون عالی کارفرمایی علاوه بر تلاش برای گسترش حق دخالت در مراجع قانونی دیگر در ابعاد بین‌المللی هم عضو سازمان بین‌المللی کار(ILO) ، سازمان بین‌المللی کارفرمایان (IOE)، کنفدراسیون منطقه‌ای کارفرمایان آسیا و اقیانوسیه (CAPE)، اتحادیه کنفدراسیون‌های بخش خصوصی حوزه دریای سیاه و بحرخزر (UBCCE) و . . . شده است و نمایندگان رسمی کانون در نشست‌های عمومی و گردهمایی‌های تخصصی، دوره‌های آموزشی و . . . حضور یافته و در گفتگوهای اجتماعی و تصمیم گیری‌ها مشارکتی فعال دارند.

نقش کلیدی کانون عالی کارفرمایی ایران در مجامع داخلی و خارجی سبب شد تا اعضای هیات مدیره، مرتضی سلطانی را که یکی از چهره‌های سرشناس کارآفرین کشور است، به عنوان رییس کانون عالی انتخاب کنند.

سلطانی، بنیانگذار گروه صنعتی و پژوهشی زر، تندیس لوح و نشان امین الضرب به عنوان عالی‌ترین نشان کارآفرینان و صنعتگران برتر، اولین مدال افتخار صادرات کشور، نشان برند ملی از سازمان توسعه تجارت، ۸ دوره متوالی لوح و تندیس حمایت از حقوق مصرف‌کننده، لوح و تندیس واحد نمونه استاندارد کشور و عنوان سرآمد صنعت ماکارونی ایران را در کارنامه خود ثبت کرده است.

پژواک کارفرما بنا بر رسالت خبری خود در حوزه کارفرمایی، گفتگوی جامعی را با مرتضی سلطانی، رییس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی ایران انجام داده است که بخش اول آن با محوریت تقویت ظرفیت‌های داخلی و خارجی کانون، تقدیم خوانندگان عزیز می‌شود:

دولت برای تقویت حوزه کارفرمایی کشور چه باید انجام دهد؟

سلطانی: هرچند می توان برمبنای برنامه‌های تجربی و یا روش‌های کسب و کار پیشنهاداتی برای تقویت کارفرمایی کشور داد اما  می‌توان اقداماتی را که در زیر اشاره می کنم، در اولویت قرار دهیم :

1. ارائه تسهیلات و حمایت‌های مالی: دولت می‌تواند با ارائه تسهیلات مالی، اعتبار و وام‌های مناسب به کارفرمایان کمک کند تا بتوانند سرمایه‌گذاری و اشتغال زایی بیشتری ایجاد کنند.

2. اصلاح قوانین و مقررات: دولت می‌تواند با اصلاح قوانین و مقررات مربوط به کسب و کار، فرایند تاسیس و راه‌اندازی شرکت‌ها را ساده‌تر کند و موانع اداری را کاهش دهد.

3. ارتقای زیرساخت‌ها: دولت می‌تواند با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصادی مانند حمل و نقل، ارتباطات و انرژی، شرایط مناسبی را برای کارفرمایان فراهم کند و هزینه‌های تولید را کاهش دهد.

4. توسعه مهارت‌های کاری: دولت می‌تواند با ارائه برنامه‌های آموزشی و توسعه مهارت‌های کاری، کارفرمایان را در بهره‌وری بیشتر و ارتقای کیفیت تولید یاری کند.

5. تشویق به نوآوری و تحقیق و توسعه: دولت می‌تواند با ارائه تسهیلات و حمایت‌های مالی برای تحقیق و توسعه و نوآوری، کارفرمایان را به ایجاد محصولات و خدمات جدید تشویق کند و رقابت‌پذیری آن‌ها را افزایش دهد.

6. اصلاح سیستم مالی و مالیاتی: دولت می‌تواند با اصلاح سیستم مالی و مالیاتی، برای کارفرمایان شرایط مالی مناسب‌تری فراهم کند و انگیزه برای سرمایه‌گذاری و ایجاد اشتغال را افزایش دهد.

7. تسهیل در دسترسی به بازارهای جهانی: دولت می‌تواند با ایجاد توافقات تجاری و تسهیل در دسترسی به بازارهای جهانی، کارفرمایان را در صادرات و گسترش کسب و کارهای خود حمایت کند.

8. تشویق به تشکیل اتحادیه‌ها و انجمن‌های تجاری: دولت می‌تواند با تشویق کارفرمایان به تشکیل اتحادیه‌ها و انجمن‌های تجاری، فرصت‌های همکاری و تبادل تجاری را برای آن‌ها فراهم کند.

این‌ها اقداماتی است که می‌توان با اجرای آن به تقویت کارفرمایی کشور کمک و اشتغال و رشد اقتصادی سودمند را فراهم کرد.

آیا بخش آموزش افراد جهت حضور در مجامع بین المللی در راس برنامه های کانون قرار گرفته و چه کارهایی باید برای تقویت این بخش انجام شود؟

سلطانی: در برنامه‌های کانون عالی کارفرمایی برای حضور در مجامع بین‌المللی، بخش‌های مختلفی وجود دارد برخی از این موارد عبارتند از:

1. آموزش و آمادگی: این بخش شامل برگزاری دوره‌های آموزشی و کارگاه‌هایی است که به افراد کمک می‌کند تا مهارت‌ها و دانش لازم برای حضور در مجامع بین‌المللی را کسب کنند. این آموزش‌ها می‌توانند شامل مهارت‌های ارتباطی، مذاکره، روابط عمومی، مدیریت زمان و استراتژی باشند.

2. برنامه‌ریزی و استراتژی: در این بخش، برنامه‌ها و استراتژی‌های مربوط به حضور در مجامع بین‌المللی تدوین می‌شود. این بخش شامل انتخاب رویدادها و کنفرانس‌های مناسب، تعیین اهداف و استراتژی‌های مشارکت در این رویدادها و برنامه‌ریزی برای بهره‌برداری بهتر از فرصت‌های حضور در مجامع بین‌المللی است.

3. ارتباطات و شبکه‌سازی: این بخش شامل برقراری ارتباط با سایر شرکت‌کنندگان و نمایندگان در مجامع بین‌المللی است، شبکه‌سازی، ارتباط با سازمان‌ها و شبکه‌های مرتبط، تبادل اطلاعات و تجربیات و برقراری همکاری‌های مشترک از جمله این موارد است.

4. حمایت مالی و منابع: برای حضور در مجامع بین‌المللی، نیاز به منابع مالی و مالیاتی است. در این بخش، منابع مالی و حمایت‌های مالی برای شرکت در رویدادها و هزینه‌های مربوطه تامین می‌شود.

5. ارزیابی و ارائه گزارش: در این بخش، عملکرد و نتایج حضور در مجامع بین‌المللی ارزیابی می‌شود و گزارش‌های مربوطه تهیه و ارائه می‌شود. این ارزیابی‌ها می‌توانند شامل ارزیابی اثربخشی، ارزیابی هزینه‌ها و سودآوری و ارزیابی تأثیر حضور در مجامع بین‌المللی بر روند کسب و کار باشند.

این بخش‌ها می‌توانند در برنامه‌های کانون برای حضور در مجامع بین‌المللی مورد توجه قرار بگیرند و به تقویت و بهبود حضور مجامع  کشور در سطح بین الملل کمک کنند.